Το πλοίο ξεκίνησε από τη Λιβύη, απ’ το Τομπρουκ. Λέω να ψάξω στον χάρτη, αλλά μου ακούγεται γνωστό. Μια συνέντευξη κάπου, κι άλλη μια κάπου αλλού, και μια συζήτηση: Ελ Ντάμπα, Τομπρουκ, Α.Σ.Ο=Αντιφασιστική Στρατιωτική Οργάνωση .
Ο ελληνικός στρατός που πολεμούσε στη Μέση Ανατολή εναντίον των ναζί και των φασιστών, ο στρατός που πολέμησε στο Ελ Αλαμέιν, ο στρατός που ύστερα από τη συγκρότηση της κυβέρνησης του βουνού στην Ελεύθερη Ελλάδα κυνηγήθηκε από τους Εγγλέζους και κλείστηκε στα Σύρματα: Ελ Νάμπα, Τομπρουκ … Τομπρουκ μια πόλη στην κυρηναϊκη, στα παράλια της Μεσογείου, η Λιβύη των αρχαίων Ελλήνων, των Φοινίκων, του Κλαύδιου Πτολεμαίου …του Καντάφι.
Η Λιβύη με το μεγάλο κατά κεφαλήν εισόδημα, τα πετρέλαια, έγινε από το 2011 το κολαστήριο μεταναστών και προσφύγων. Εκεί είχε στηθεί και μια από τις φυλακές των Ελλήνων αντιφασιστών στρατιωτών, αιχμάλωτων των πρώην συμμάχων τους στα όρια της θάλασσας και της ερήμου. Από εκεί έφυγε και το πλοίο με τους κυνηγημένους του κόσμου…
Θα μου πεις :τι τα θες; τι τα γυρεύεις; γιατί τα μπλέκεις; Θες να πεις κάτι για “τον καιρό που έχει γυρίσματα”, για την κοινή τύχη και το “μέλλον που είναι αόρατο”;
Ο, αφού βλέπουμε πως μας οδηγούν στην απανθρωπιά, στον θάνατο, στη μοιρολατρία, αλλά βλέπουμε και τις πολιτικές που σχεδιάζονται για να μάς οδηγήσουν σε αυτά μήπως ήρθε η ώρα να αντιδράσουμε; Οι αιχμάλωτοι του Τομπρούκ ήταν οργανωμένοι, ενωμένοι κι έτσι μπόρεσαν να σωθούν παρά την ήττα. Εμείς θα μειώνουμε αιχμάλωτοι της απελπισίας;
Ας σεβαστούμε τη ζωή κι ας φτιάξουμε τη μοίρα μας όπως γραφεί ο Φερνάντο Πεσσόα “Με τον ίδιο τρόπο που πλένουμε το κορμί μας, θα έπρεπε να πλένουμε και το πεπρωμένο μας, να αλλάζουμε ζωή, όπως αλλάζουμε ρούχα – όχι για λόγους επιβίωσης, όπως κάνουμε όταν τρώμε ή κοιμόμαστε, μα με εκείνο το σεβασμό που έχουμε σαν τρίτοι απέναντι στον εαυτό μας”
___________
Β.Κ: Παραπάνω η συντρόφισσα ανοίγει ένα κεφάλαιο που μάλλον είναι άγνωστο στους περισσότερους αναγνώστες/ιες μας. Και μιλάμε για τους Ελληνες φαντάρους που κυνηγήθηκαν από από τους Εγγλέζους και την αστική κυβέρνηση τότε και κλείστηκε στα Σύρματα του Ελ Νάμπα. Κι αυτή αποτελεί μια αποσιωπημένη σκοτεινή κηλίδα της Ιστορίας των νικητών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ομως δεν βρέθηκαν μόνο αυτοί στα «σύρματα της Ελ Ντάμπα». Μετά την Απελευθέρωση και με αφορμή τα Δεκεμβριανά και τη «μάχη της Αθήνας», οι ελληνικές αρχές συνέλαβαν ως δυνητικά επικίνδυνους αριστερούς και οι Βρετανοί τους μετέφεραν μυστικά στην αιγυπτιακή έρημο, μια σειρά πατριώτες. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν: Μίμης Φωτόπουλος, Αρης Αλεξάνδρου, Δημήτρης Χριστοδούλου, Βαγγέλης Γκούφας, Γιώργος Βαλέτας, Κώστας Μαρίνης, Σπύρος Μελετζής, Πάρις Πρέκας, Φώτης Ζαχαρίου, Αλέξης Καρρέρ, Δημήτρης Μπέης (ο κατοπινός δήμαρχος Αθηναίων), Μπάμπης Μπακάλης…
Κι εδώ είναι μια ευκαιρία να επαναφέρουμε μια περασμένη ανάρτησή μας στην οποία ο αγωνιστής ηθοποιός Μίμης Φωτόπουλος μιλούσε για την περιπέτεια που είχε περάσει σαν θύμα των “προληπτικών συλλήψεων” του αστικού κράτους, μετά την Γερμανική κατοχή. για να βρεθεί δεσμώτης στα «σύρματα της Ελ Ντάμπα», στην Αίγυπτο
“Με αδειάσανε στο κρατητήριο του τμήματος που ήταν ένα πρώην καταφύγιο πολυκατοικίας στην οδό Αμερικής.
Τι
σύμπτωση! Στην οδό της πέραν του Ατλαντικού μεγάλης Δημοκρατίας που κι
αυτή αγωνίζεται για τις Ελευθερίες του ελεύθερου κόσμου.
Θεέ μου. Την
πιπιλάνε τόσα στόματα την καημενούλα την ελευθερία, που σούρχετε για να
μην ξεράσεις, να φωνάξεις: Σταματήστε, φτάνει προτιμώ να είμαι σκλάβος”.
Μ’ αυτό τον τρόπο περιγράφει -στο βιβλίο του “25 χρόνια θέατρο”, ο Μίμης Φωτόπουλος– την σύλληψη του από Βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις, μετά από προδοσία ενός ταξιθέτη, (από “το πασίγνωστο τομάρι του θεάτρου, Αποστόλη”, όπως γράφει ο ίδιος), την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1945, για να βρεθεί δεσμώτης στα «σύρματα της Ελ Ντάμπα», στην Αίγυπτο.
Κάναμε την εισαγωγή της ανάρτησής μας από απόσπασμα βιβλίου του Μ. Φωτόπουλου, για να αναφερθούμε έστω και τηλεγραφικά, σε μια “μαύρη” σελίδα -ξεχασμένη
σχεδόν απ’ τους πάντες- που γράφτηκε μετά την απελευθέρωση της χώρας
μας απ’ την Γερμανική κατοχή και με αφορμή την έναρξη των “Δεκεμβριανών”
του 1944.
Αναφερόμαστε στις “προληπτικές συλλήψεις” της εποχής.
Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του αστικού κράτους, έχοντας ήδη ενσωματώσει στους κόλπους τους ταγματασφαλίτες και συνεργάτες των κατακτητών, σε συνεργασία πάντα με τις στρατιωτικές δυνάμεις των Εγγλέζων που βρισκόταν στην χώρα μας, εξαπολύουν μπαράζ συλλήψεων όσων θεωρούσαν εν “δυνάμει επικίνδυνους αριστερούς”.
Χωρίς να υπάρχει το παραμικρό στοιχείο ή κατηγορητήριο σε βάρος τους, συλλαμβάνονται συνολικά 7.672 άτομα κάθε ηλικίας, και φύλου.
Με μυστικές αποστολές από το Φάληρο τους φορτώνουν σε Εγγλέζικα πλοία:
«Μας βάλανε στα έγκατα του καραβιού και μας κλείσανε πίσω από καγκελωτές σιδερένιες πόρτες, με σκοπούς μπροστά να μας φυλάνε. Για που τραβάγαμε; Σίγουρα πάντως όχι για την Αίγινα», περιγράφει ο Μ. Φωτόπουλος.
Η κατάληξη τους ήταν να βρεθούν στη Βόρεια Αφρική σε ένα απάνθρωπο καθεστώς εξορίας στο στρατόπεδο της Ελ Ντάμπα, 150 χιλιόμετρα μακριά από την Αλεξάνδρεια.
Ανάμεσα σ’ αυτούς τους εξόριστους -που για τους συγγενείς τους θεωρούταν αγνοούμενοι– εκτός απ’ τον Μίμη Φωτόπουλο, βρισκόταν και πολλοί γνωστοί αριστεροί. Δημήτρης Χριστοδούλου, Βαγγέλης Γκούφας, Γιώργος Βαλέτας, Κώστας Μαρίνης, Σπύρος Μελετζής, Μπάμπης Μπακάλης (εκεί έγραψε ο συνθέτης τους στίχους του πασίγνωστου ρεμπέτικου «Κάποια μάνα αναστενάζει») και πολλοί άλλοι.
Οι συνθήκες εγκλεισμού τους τραγικές. Τους στοίβαξαν σε κάτι σκηνές σε ένα στρατόπεδο περιφραγμένο με συρματοπλέγματα. Υποδομή καμιά.
Το φαγητό που τους έδιναν ελάχιστο, που το έτρωγαν μαζί με κόκκους άμμου απ’ τις συχνές αμμοθύελλες της ερήμου.
Η ψώρα, και η φυματίωση θέριζαν. Η αφόρητη ζέστη το πρωί και η παγωνιά το βράδυ, οι συχνές δηλητηριάσεις των αιχμαλώτων λόγο διατροφής, οι ποινές που τους επιβάλλονται για ασήμαντες αφορμές από την Βρετανική διοίκηση του στρατοπέδου και η καθημερινή πείνα που βίωναν, ήταν μια προσφορά της Ελληνικής κυβέρνησης που προέκυψε μετά την Γερμανική κατοχή και των συμμάχων της Αγγλων, στο τμήμα του ελληνικού λαού που θεωρούσαν εχθρό του, και το κράτησαν αιχμάλωτο στο στρατόπεδο της Ελ Ντάμπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου